Que allà on trepitjo tot se'm trenca...
Un suc de mandarina...
Nuestros sueños son las únicas mentiras que pueden dejar de serlo...
Estas fuera o dentro?
Si me siento mal por algo, quiero decirlo, no quiero callar para siempre...
aunque luego los nervios me coman, por pensar que sólo tiro piedras sobre mi propio tejado...
No quiero escribir porqué sólo escribo para ver qué digo, para reflejarme, verme en mis palabras... porqué no encuentro nada... a parece que a todo el mundo todo le resulta tan sencillo...
Ésta ha sido una semana de inspiración, dicen que las mejores ideas se te ocurren en los peores momentos...
Pasan los dias, los momentos, los años... y parece que no hay solución, para encontrar aquello que realmente me haga feliz...
Estoy triste, porque no me llamas, porque te vas con otras, porqué quizás eres feliz con otras...
estoy triste porque tengo todo el tiempo del mundo para no estar nunca más contigo...
y por otra parte es realmente lo único que quiero...
No quiero querer quererte, ni quiero querer verte, solo quiero ser feliz y estar tranquila...
No es tu culpa ni la mía, que no me quieras en tu vida como a mi me gustaría...
solo a trozos, a migajas... a palabras nécias y óidos sordos...
Un día te preguntarán por mi.
Miro donde sea, busco y no encuetro nada, estoy hambrienta, sedienta y nerviosa...
no me encuentro en mi mirada, perdida y dilatada, constantemente...
Necesito escapar de esta rueda que se viene sobre mi, no quiero volver a empezar,
no quiero...
No quiero buscar, no quiero besar, no quiero tocar.
Sólo me apetece quedarme en la cama mirando la tele, durmiendo, bailando en pesadillas en las que tu siempre eres la protagonista.
Quiero ser la protagonista de mi vida.
Quiero que todo me emocione y me alegre, no quiero andar arrastras de nadie, de nada,
pesada,agobiada, enfadada, porqué no tengo qué hacer ni a donde ir, sin ti.
No puedo elegir, no puedo saltarme los semáforos, porqué seguro que en la siguiente esquina están los Mossos; no puedo utilizar a nadie sexualmente, sin que luego sienta repugnancia por mi misma... no quiero utilizar a nadie, para sentirme mejor...
Me siento mal, triste, sola, y perdida.
La gente me escucha, e intenta animarme, la gente pregunta, cómo estoy, y yo sonrío como siempre,...
La estupidez anda suelta, entre las bocas de las lobas, las palabras que intentan clavar en mi espalda, mientras me miran a la cara, se rien, se giran y les sale un bocadillo de cómic donde pone... mira a esa aquella se los puso bien puestos, mira que subnormal... mientras ella estaba tan contenta en su casa dormida, o de viaje con su amiga, la otra bailaba con todas las que se dejaban...
Y no lo puedo soportar más.
Saber todo lo que se, que ha pasado, que me han contado, porque al fin y al cabo, la gente sabe más de mi vida que yo misma...
que tenía una relación liberal...
que nos iba mal hacía tiempo...
Nunca ha ido bien, porque no has querido.
Me da igual lo que sea que te hace ser así conmigo, quererme a medias, o quererme mal...
porqué mis complejos son míos, busco y busco y no sé qué tendrán todas esas que son tan geniales, que no tenga yo...
Me da igual... tendré que seguir aquí sentada, perdiendo el tiempo, haciendome más vieja, y volviendome más loca..
Y cada una a lo suyo.
A drogarse, a emborracharse... a follarse a todo el mundo que pase por delante...
Quiero pensar abiertamente, de verdad, pero todas esas cosas no entran en mi cabeza...
no entiendo como se puede utilizar a la gente, como si fueran sólo carne,
como no se tienen sentimientos...
No entiendo como nadie puede fumar una sóla calada de porro, sabiendo toda la gente que sufre por que el puto pijo se la pueda fumar una noche de fiesta...
No entiendo como la gente tiene que ir borracha para pasarselo bien...
ir drogada y envenenada hasta la médula...
No entiendo como la gente puede hacer cosas sabiendo que pueden perjudicar a otras personas.
Segueix-me. Avui m'apunyalaràs, que no treballes. Has decidit portar-me allà on se’ns van oblidar els mots; per tal de retrobar-los i explicar-te perquè sento que vols asfixiar-me i causar-me una mort lenta, dolça i dolorosa cada cop que et tinc a prop.
Aquesta nit m’he abraçat ben fort al coixí; tot imaginant que dormíem junts, que mai ens havíem besat els llavis, que érem amics i que no ens fèiem mal.
Jo voldria omplir-te els dies d'abraçades i peixos de colors.
Un suc de mandarina...
Nuestros sueños son las únicas mentiras que pueden dejar de serlo...
Estas fuera o dentro?
Si me siento mal por algo, quiero decirlo, no quiero callar para siempre...
aunque luego los nervios me coman, por pensar que sólo tiro piedras sobre mi propio tejado...
No quiero escribir porqué sólo escribo para ver qué digo, para reflejarme, verme en mis palabras... porqué no encuentro nada... a parece que a todo el mundo todo le resulta tan sencillo...
Ésta ha sido una semana de inspiración, dicen que las mejores ideas se te ocurren en los peores momentos...
Pasan los dias, los momentos, los años... y parece que no hay solución, para encontrar aquello que realmente me haga feliz...
Estoy triste, porque no me llamas, porque te vas con otras, porqué quizás eres feliz con otras...
estoy triste porque tengo todo el tiempo del mundo para no estar nunca más contigo...
y por otra parte es realmente lo único que quiero...
No quiero querer quererte, ni quiero querer verte, solo quiero ser feliz y estar tranquila...
No es tu culpa ni la mía, que no me quieras en tu vida como a mi me gustaría...
solo a trozos, a migajas... a palabras nécias y óidos sordos...
Un día te preguntarán por mi.
Miro donde sea, busco y no encuetro nada, estoy hambrienta, sedienta y nerviosa...
no me encuentro en mi mirada, perdida y dilatada, constantemente...
Necesito escapar de esta rueda que se viene sobre mi, no quiero volver a empezar,
no quiero...
No quiero buscar, no quiero besar, no quiero tocar.
Sólo me apetece quedarme en la cama mirando la tele, durmiendo, bailando en pesadillas en las que tu siempre eres la protagonista.
Quiero ser la protagonista de mi vida.
Quiero que todo me emocione y me alegre, no quiero andar arrastras de nadie, de nada,
pesada,agobiada, enfadada, porqué no tengo qué hacer ni a donde ir, sin ti.
No puedo elegir, no puedo saltarme los semáforos, porqué seguro que en la siguiente esquina están los Mossos; no puedo utilizar a nadie sexualmente, sin que luego sienta repugnancia por mi misma... no quiero utilizar a nadie, para sentirme mejor...
Me siento mal, triste, sola, y perdida.
La gente me escucha, e intenta animarme, la gente pregunta, cómo estoy, y yo sonrío como siempre,...
La estupidez anda suelta, entre las bocas de las lobas, las palabras que intentan clavar en mi espalda, mientras me miran a la cara, se rien, se giran y les sale un bocadillo de cómic donde pone... mira a esa aquella se los puso bien puestos, mira que subnormal... mientras ella estaba tan contenta en su casa dormida, o de viaje con su amiga, la otra bailaba con todas las que se dejaban...
Y no lo puedo soportar más.
Saber todo lo que se, que ha pasado, que me han contado, porque al fin y al cabo, la gente sabe más de mi vida que yo misma...
que tenía una relación liberal...
que nos iba mal hacía tiempo...
Nunca ha ido bien, porque no has querido.
Me da igual lo que sea que te hace ser así conmigo, quererme a medias, o quererme mal...
porqué mis complejos son míos, busco y busco y no sé qué tendrán todas esas que son tan geniales, que no tenga yo...
Me da igual... tendré que seguir aquí sentada, perdiendo el tiempo, haciendome más vieja, y volviendome más loca..
Y cada una a lo suyo.
A drogarse, a emborracharse... a follarse a todo el mundo que pase por delante...
Quiero pensar abiertamente, de verdad, pero todas esas cosas no entran en mi cabeza...
no entiendo como se puede utilizar a la gente, como si fueran sólo carne,
como no se tienen sentimientos...
No entiendo como nadie puede fumar una sóla calada de porro, sabiendo toda la gente que sufre por que el puto pijo se la pueda fumar una noche de fiesta...
No entiendo como la gente tiene que ir borracha para pasarselo bien...
ir drogada y envenenada hasta la médula...
No entiendo como la gente puede hacer cosas sabiendo que pueden perjudicar a otras personas.
Segueix-me. Avui m'apunyalaràs, que no treballes. Has decidit portar-me allà on se’ns van oblidar els mots; per tal de retrobar-los i explicar-te perquè sento que vols asfixiar-me i causar-me una mort lenta, dolça i dolorosa cada cop que et tinc a prop.
Aquesta nit m’he abraçat ben fort al coixí; tot imaginant que dormíem junts, que mai ens havíem besat els llavis, que érem amics i que no ens fèiem mal.
Jo voldria omplir-te els dies d'abraçades i peixos de colors.
Comentaris